‘Intimiteit is een belangrijk onderdeel van het leven’

Niet iedereen die behoefte heeft aan intimiteit kan daar makkelijk aan komen.
Mensen met een lichamelijke beperking bijvoorbeeld,
of met een psychische aandoening.

Marion (56) neemt die taak professioneel op zich.‘Iemand een fijn uur
geven, daar ben ik alleen maar mee bezig.’

Geen beperkingen
“Mijn cliëntenbestand is heel gevarieerd. In elk geval ontvangt
iemand zorg, thuis of in een instelling, zoals een verpleeghuis.
De ziekte van Parkinson, dementie, rolstoelafhankelijke mensen,
MS, een ernstige vorm van reuma, mensen met spasmen, met
een psychiatrische aandoening, alles komt voorbij. Ik trek de
grens bij mensen met een verstandelijke beperking. Zij hebben
soms het denkniveau van een kind. Die hebben geen seksuele
ontwikkeling doorgemaakt, dus dat voelt niet oké. Ook mensen
die meer dan twintig jaar jonger zijn dan ik wil ik niet als
cliënt. Want dan zijn ze jonger dan mijn oudste kind, dat kan
ik niet. Voor de rest zijn er geen beperkingen. Ook niet in de
handelingen die ik doe. Alles binnen het ‘normale’ vind ik geen
probleem. Ik heb eigenlijk nooit een verzoek gehad waar ik niks
mee kon. Maar eerlijk gezegd komt het negen van de tien keer
niet tot seks. Omdat de cliënt geen erectie meer kan krijgen
door de lichamelijke beperking of door de medicatie die hij
gebruikt. Of iemand heeft gewoon behoefte aan andere vormen
van intimiteit,
zoals naakt tegen elkaar aan liggen en knuffelen.
Soms gaat er een uur voorbij waarin iemand alleen maar met
me praat. Over wat hij heeft meegemaakt in zijn leven, een
heftige
scheiding, problemen met de kinderen, een overleden
partner… Ik heb één vrouwelijke cliënt, zij is lesbisch.”

Geen enkel nadeel
“Als ik binnenkom bij een nieuwe cliënt gaan we eerst even
wat drinken en kletsen. Er is altijd wel iets om over te hebben.
Over de kinderen of over of iemand zenuwachtig is. Als ze me
iets te drinken aanbieden, vraag ik altijd om water. Want koffie
of thee maken duurt te lang. En als ik om cola vraag en ze dat
niet in huis hebben, worden ze nóg zenuwachtiger. Meestal
gaan we samen douchen en daarna worden we intiem.
Ik voel nooit walging als ik een cliënt heb die bijvoorbeeld
kwijlt, incontinent is, overgewicht heeft of in een rolstoel zit.
Die beperkingen zie ik niet, ik zie alleen iemand die een
behoefte heeft waar ik bij kan helpen. Iemand een fijn uur
geven, daar ben ik alleen maar mee bezig. Ik vraag de
verzorgenden vaak of ze iemand van tevoren willen opfrissen.
En als hij dit zelf kan, dan stel ik voor om eerst samen lekker
te douchen, zodat hij goed schoon is. Ik kan geen enkel nadeel
aan dit werk bedenken, écht niet.
Er zijn veel vooroordelen over sekswerk: dat je seksverslaafd
zou zijn, dat ouderen geen behoefte aan seks hebben, of dat
het altijd op penetratie uitdraait. Nou, mijn oudste cliënt is
95 jaar en al krijgt hij hem niet meer overeind, er zijn genoeg
tachtigers die dit nog wél kunnen. Ikzelf heb geen negatieve
reacties uit mijn omgeving gehoord, maar mijn zus wordt er
bijvoorbeeld wel op aangesproken. ‘Dat Marion dat doet,
vindt ze dat niet vies?’”

Taboe doorbreken
“Op zich ben ik open over mijn werk, maar niet al mijn
kinderen weten ervan. De jongste wil ik er niet mee
lastigvallen en de oudste had zoiets van: moet dat nou? Maar
inderdaad, dit moet. Want dit werk maakt me gelukkig.
Daarnaast werk ik ook nog gewoon drie dagen per week
als verpleegkundige. Het is fijn om een vast basisinkomen
te hebben en de afwisseling van het medische van de
verpleegkundige.

Inmiddels heb ik mijn onderneming
uitgebreid tot een bureau, Sexyzorg, en heb ik
vijf dames in dienst die als seksverzorgende werken. Dit
werk is ontzettend belangrijk, want iedereen heeft behoefte
aan lichamelijke aandacht en intimiteit. Mensen zijn zo
gelukkig en dankbaar als we hen dat kunnen geven. Maar er
is nog een groot voordeel: het vermindert seksueel grensoverschrijdend
gedrag in de zorg. Zo kan iemand met
dementie bijvoorbeeld ongeremd gedrag vertonen:
hij grijpt verzorgenden naar borsten en billen en maakt schunnige opmerkingen.
Dit kan een teken van een onderliggende behoefte aan intimiteit zijn.
Na een bezoekje van mij stopt dit gedrag.”

Gelukkig
“Voor mij is het belangrijk dat het taboe doorbroken wordt.
Intimiteit is een belangrijk onderdeel van het leven en het
is belangrijk dat verpleegkundigen en verzorgenden vragen of de patiënt hier
behoefte aan heeft. Dat gebeurt nu nog veel te weinig, waardoor veel mensen
deze zorg mislopen.